آجوشی من بهترین شروع برای تازه ورودها
شاید توضیح در مورد اسم سریال راحتترین توصیف برای متفاوت بودن فضای این سریال، نسبت به بقیه باشه.
آجوشی لغتیه که در زبان کرهای به مردان میانسال اطلاق میشه و این یعنی خبری از زوجی جوان و کلیشههای معمول رمانتیک-کمدیهای کیدرامایی نیست.
آجوشی من یکی از نمادهای کمال کیدراما در فضای بین المللی محسوب میشه؛ که احتمالا مهمترین اونها هم هست.
سریال فضایی رئال و به دور از اغراقهای رایج کیدراما داره و همین هم باعث میشه تا درک اون برای مخاطبان غربی و به طور کلیتر برای تمام مخاطبان ناآشنا و تازه ورود به تلویزیون کره آسون باشه.
دنیای مدرن و تنهایی
فیلمنامه سریال تمرکزش بر روی مشکلات انسانها در جامعه مدرن و به ویژه بزرگترین اونها یعنی تنهاییه. شخصیتهای سریال به دلایل مختلف یا نمیتونن یا نمیخوان که حرف بزنن و این باعث رنجشونه.
اونها نمیتونن بار سنگین زندگی و وزنش رو از روی خودشون کم کنن چرا که به دلایل مختلف، به حد کافی مکالمههای اغنا کننده و عمیق ندارن. احساسات درونگرایانه و پیچیدهای که تیم بازیگری قویِ آجوشی من و به ویژه در راس اونها لی سون کیون فقید و لی جی اون (آیو) موفق شدن اونها رو به بهترین شکل ممکن به تصویر بکشن.
شخصیتهای فرعی جذاب و به یاد موندنی
یکی از مهمترین بخشهایی که این اثر رو به یکی از با کیفیتترین سریالها تبدیل میکنه؛ شخصیتهای فرعی سریاله.
برخلاف اکثر فیلمنامهها که نمیتونن تعادل درست بین شخصیتهای اصلی و فرعی رو پیدا کنن؛ تیم سازنده آجوشی من به خوبی از پس این مورد براومدن.
نتیجه این شده که شخصیتهای فرعی که اسکرین تایم کمتری دارن و کم اهمیتتر هستن هم در یاد ببیننده بمونن؛ چرا که اونها هم از شخصیت پردازی و جالبتر از اون امضاها و الگوهای رفتاری ویژه و جذابی برخوردارن.
به این ترتیب تو فیلمنامهی درخشان پارک هه یونگ، شخصیتهای فرعی صرفا برای پر کردن زمان قسمتها و همراهی شخصیتهای اصلی حضور ندارن و اصطلاحا فیلر نیستن.
بلکه هر کدوم جزئیاتِ پردازش و تاثیر کافی رو روی جهان سریال و به ثمر نشستن اون دارن.
کارنامه درخشان عوامل تولید
کارگردان سریال کیم وون سوک، قبل از این با ساخت زندگی ناتمام (Incomplete Life) و سیگنال (Signal) مهارت خودش رو در به تصویر کشیدن دقیق و ظریف جزئیات مختلفی که تو فیلمنامههایی با ژانرهای متفاوت داشته نشون داده.
فیلمنامهای که اینجا نوشتنش کار پارک هه یونگه که چه قبل از این سریال و با دوباره اوه هه یونگ (Another Miss Oh) چه بعد از اون با دفترچه رهایی من (My Liberation Diary)، تونسته توجه مخاطبین عام و جامعه هنری رو همزمان جلب کنه.
تدوین سریال هم به عهده همراه همیشگی و معتمد کیم وون سوک، کیم نا یونگه که ردپاش رو تو بسیاری از سریالهای بزرگ هم میشه پیدا کرد.
چیزی که کم و بیش میشه در مورد فیلمبردار سریال چوی یون مان هم گفت. علاوه بر اینها موسیقی سریال هم توسط کیم جون سوک، جونگ سه رین و پارک سونگ ایل ساخته شده تا سریال از لحاظ شنیداری هم چه برای همراهی با فضای سریال و چه برای شنیدن جداگانه به شدت متناسب و جذاب باشه.
بهترین انتخاب برای شروع
این سطح بالای تیم سازنده سریال در کنار اتمسفر رئال و ژانر درام سریال که بهش اشاره کردیم؛ آجوشی من رو حتی برای مخاطبین سختگیری که اهل تماشای گزیده و سخت گیرانه هستن به بهترین انتخاب برای شروع کیدراما و صرف وقتشون روی اون تبدیل میکنه.
همونطور که پائولو کوئلیو نویسنده نام آشنای برزیلی بعد از تماشای سریال در توئیتر به ستایش از فیلمنامه، کارگردانی و تیم بازیگری سریال پرداخت و نوشت:
“واو! فکر نمیکردم تا قسمت ۱۶ زنده بمانم؛ اما این یه توصیف بی نقص از شرایط بشریه.”
